Ik vind zelfbewustzijn een prachtig maar ook ingewikkeld iets. Er is veel over geschreven, maar er is nog veel meer dat we er als mens niet van weten. Ik kijk er even op mijn manier naar. Hoe ik zelf ergens bewust van werd en iets anders wilde zijn.
Zelf
Een drukke baan, een druk leven. ‘s Nachts wakker worden van je jonge kindje dat moeite heeft met slapen en daarmee jou van je broodnodige uurtjes rust beroofd. Vaker en vaker was mijn primaire reactie er een van frustratie en volgde er gedrag naar mijn dochtertje vanuit diezelfde energie. Ik hoef je denk ik niet uit te leggen hoe dat er precies uitzag en ook niet te vragen of dat “helpend” was voor haar. Zelfs nu ik het opschrijf roept het frustratie op, gelukkig inmiddels richting mezelf. En gelukkig inmiddels ook in perspectief van een groter geheel.
Bewust
Bewustzijn is iets fascinerends en iets wat ons mens maakt, maar binnen vele stromingen ook iets waar we nog van alles niet over weten. De filosoof Marvin Minsky zei “Minds are simply what brains do” terwijl bijvoorbeeld de “Higher Order Theory” spreekt over de capaciteit om gedachten te hebben over je eigen gedachten.
"Gedachten hebben over je eigen gedachten"
Ik vind die persoonlijk wel lekker klinken. En het sluit ook goed aan bij hetgeen ik als bewustzijn ervaar. De mogelijkheid die ik heb om gedachten te hebben bij de gedachte dat ik mijn dochtertje irritant vind omdat ze me wakker blijft houden, dát is waar het verschil ontstaat. Als ik dat niet zou kunnen, bleef het bij die primaire reactie en zou ik het vandaag de dag nog steeds doen. Maar het feit dat ik kan denken “ik ervaar primair irritatie, maar ik ben vooral nieuwsgierig naar hoe ik haar kan helpen om zo lekker verder te slapen” is voor mij bewustzijn.
Het is voor mij ook (groeiend) bewustzijn dat ik mezelf vragen kan stellen over dat gevoel van irritatie. Is mijn dochter het probleem, of komt het ergens anders vandaan?
Zijn
Ik wilde gewoon heel graag stoppen met het vertoonde gedrag naar mijn dochtertje toe. Haar niet de dupe laten zijn van iets wat van mij was. Ik wilde geduldiger en liever zijn.
Als je 3 jaar oud bent en je papa is gemiddeld 100 dagen per jaar in het buitenland en wanneer hij wel thuis is vaak prikkelbaar en dus lastig te begrijpen, zijn er wellicht voldoende ingrediënten voor onrustige nachten. “Papa, ben je thuis?” zo rond drie uur ‘s nachts is een zinnetje dat ik nog hoor en voel alsof het gisteren was. Nu twee jaar later ben ik enkele goede coachgesprekken en een werkelijk waar fantastische slaapcoach verder (en ik had echt een miljoen meningen en aannames over “slaapcoaches” toen we eraan begonnen) en is de relatie met mijn dochtertje beter dan ooit. Ik blijf gewoon mens, dus het gebeurt me nog wel eens dat ik reageer op een manier die ik achteraf liever niet had gewild.
Maar zodra die irritante momenten van bewustzijn uitzonderingen worden op het gedrag waar je klaar mee was, gaat het goed!
In mijn coach trajecten gaat het heel vaak over bewustzijn. Iemand is zijn/haar vertoonde gedrag beu. Wat is nu eigenlijk de essentie van hetgeen ik dan wél wil? En hoe verander ik dat in hemelsnaam?
Nou, hoe doe jij dat?
Niels
Boekentip: The Untethered Soul van Micheal A. Singer
Tip over deze boekentip: zet al je aannames en overtuigingen over “zweverigheid” aan de kant. Als dat lukt, zitten er prachtige “waarheden” in dit boek.