Velen van jullie kennen waarschijnlijk de wijsheid “Ik ben omdat wij zijn”. Zó’n klein zinnetje
met daarin zo’n grote waarheid, we zijn alleen iemand omdat er anderen zijn.
In “Opsoek naar Ubuntu” schrijft Annette Nobuntu Mul zo prachtig over Zuid-Afrika, over een van mijn inspiratiebronnen Nelson Mandela en over de krachtige filosofie van Ubuntu.
Zojuist tijdens een rondje joggen in het bos wist ik het zeker. Er gaat vandaag een blog uit.
Ik ga schrijven over een voor mij zo bekend thema: onzichtbaarheid.
Nu is voor mij “ik weet het zeker, er gaat vandaag een blog uit” niet zo heel nieuw trouwens.
Ik schreef er de afgelopen maanden meerdere, liet anderen al eens meelezen en liet ze
stuk voor stuk vertalen in het Engels. En toch, er staat er niet één online. Lekker,
onzichtbaar.
Onzichtbaarheid is lange tijd mijn grote vriend geweest. Het beschermt me namelijk tegen de rest van de wereld. Zodra ik zichtbaar word, ontstaat de ruimte voor anderen om iets te
vinden van wat ik zeg, voel of uitstraal. Of iets te vinden van wie ik ben, of wil zijn. En dat
lieve mensen, heb ik altijd fucking ingewikkeld gevonden.
Ik heb mij overigens in het leven geregeld laten vertellen dat hetgeen voor mij als onzichtbaar bekend staat, voor anderen ook wel eens over kan komen als “moeilijk te peilen, arrogant of afstandelijk”. Niet heel functioneel die onzichtbaarheid dus helaas. In dat eerder genoemde boek "Opsoek naar Ubuntu" gaat het eveneens over zien en gezien worden:
“Ik voel een warme golf door mijn lichaam gaan. Sawubona, sikhona. Ik zie jou, hier ben ik. In dié volgorde. Het begint dus met het zien van de ander en als die ander zich gezien en gehoord voelt, kan hij of zij er zijn. Hoe extensies is dat!
Annette Nobuntu Mul in Opsoek naar Ubuntu
Wat een contrast met hetgeen wij gewend zijn toch?
“Hey man, hoe is het? “
“Goed man, met jou dan?”
“Ja goed joh."
Ik kan echt blij worden van de eenvoud en kracht in bovenstaande quote uit Annettes boek.
De ander altijd tegemoet komen met de bevestiging dat je aandacht eerst even bij de ander
was en daarna pas bij jezelf. Bijna het tegenovergestelde van onzichtbaar zijn. Ik ben er
inmiddels namelijk wel achter dat het erg ingewikkeld is de ander goed te zien, als je zelf niet met de billen bloot gaat.
En met de billen bloot ga ik trouwens! Ik zit in middenin het proces van schrijven. Niet van
blogs, maar van een boek. Een boek over hoe ik kwam waar ik altijd wilde zijn en mezelf
vervolgens kotsbeu werd. Wat een grap, een boek willen schijven maar maandenlang
verschillende blogs lekker laten liggen waar niemand er iets van kan vinden. Op mijn
desktop.
Zo onzichtbaar was ik natuurlijk niet de afgelopen jaren met verschillende mooie posities als
coach in de hockeysport. Fijne foto’s in de krant, mooie artikelen, genoeg ego vullende
momenten. Genoeg momentum voor anderen iets van mij te vinden. Blijkbaar zijn we als
mens goed in staat ons onzichtbaar te voelen in volle zichtbaarheid.
Zichtbaar worden met hetgeen we echt belangrijk vinden. Hetgeen ons echt raakt. Hetgeen
we door geïnspireerd worden. Hetgeen we ergens stiekem voelen dat we bij te dragen
hebben aan de wereld waarin we leven. Daar echt zichtbaar mee zijn en anderen uitnodigen
daar volop iets van te vinden, of nog mooier, een nieuwsgierige vraag bij te stellen.
Ik nodig je uit!
Warme groet,
Niels
Comments